Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

"ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΤΣΕΧΩΦ ΣΥΝΘΛΙΒΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ & ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ"

Print

Α. ΚΑΛΤΣΙΚΗ: "ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΤΣΕΧΩΦ ΣΥΝΘΛΙΒΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ"

Γ. Φέρτης - Α. Καλτσίκη

"Τα άγια των αγίων μου είναι το ανθρώπινο σώμα, η υγεία, το μυαλό, το ταλέντο, η έμπνευση, η αγάπη, και η πιο απόλυτη ελευθερία, ελευθερία από τη βία και το ψέμα, όπου κι αν εκφράζονται τα δύο τελευταία" (Α.Π. Τσέχωφ). Πάντα ήθελα να μιλήσω με την Αλεξία Καλτσίκη. Αγαπημένη ηθοποιός. Τη θαυμάζεις και έχεις χίλιους λόγους να τεκμηριώσεις το θαυμασμό. Αύριο, 11/12, στο θέατρο "Δημήτρης Χορν" αρχίζουν όλα..

Γιατί δεν μπορούν να ξεφύγουν από το τέλμα οι ήρωες του Τσέχωφ;

Πόσοι άνθρωποι μπορούν να ξεφύγουν απο τον ίδιο τον χαρακτήρα τους; Πόσοι καταφέρνουν να αναγνωρίσουν και να ακολουθήσουν τη φύση τους και τις βαθιές επιθυμίες τους; Κατά τη γνώμη μου ελάχιστοι. Δεν ανήκω σ’ αυτούς τους λίγους γι’ αυτό και ο Τσέχωφ μου δημιουργεί αμηχανία και ταραχή. Οι ήρωες του συνθλίβονται μεταξύ ρεαλισμού και επιθυμίας. Και χρησιμοποιούν τις ψευδαισθήσεις για να αντέξουν σ’ αυτόν τον άνισο αγώνα.


Το νόημα της ζωής στο τσεχωφικό σύμπαν αναζητάται από κάθε είδους προσωπικότητα ή μόνο απ' τις ευάλωτες φύσεις;

Έχω την εντύπωση ότι κομβικό ρόλο παίζει η χρονική συγκυρία για κάθε χαρακτήρα. Ο Βάνιας, για παράδειγμα, όπως αναφέρεται και στο κείμενο, πριν από έναν χρόνο, δεν είχε τους εσωτερικούς κραδασμούς που εκδηλώνει στο ξεκίνημα του έργου. Άρα, μιλάμε για κομβικές στιγμές που ορίζουν τις ψυχικές διαδρομές των ηρώων και όχι τόσο για περισσότερο ή λιγότερο ευάλωτες φύσεις.



Φέτος, "παίζονται αρκετοί Τσέχωφ" στην ΑΘήνα. Θείος Βάνιας, Πλατόνοφ, Βυσσινόκηπος, Γλάρος κ.α. Πώς το σχολιάζετε κάτι τέτοιο;

Είναι σημαντικό να ανεβαίνουν κορυφαία κείμενα. Η ενασχόληση μ’ αυτά ωριμάζει και τους συντελεστές της παράστασης, αλλά και τα κριτήρια του κοινού.



Συνεργάζεστε πρώτη φορά με τη Λίλλυ Μελεμέ;

Η πρώτη φορά που συναντήθηκα με τη Λίλλυ ήταν στο "περιπετειώδες" «Κίτρινο σκυλί» του Μισέλ Φάις. Έναν μονόλογο που γράφτηκε με αφορμή την Κωσταντίνα Κούνεβα. Φέτος, συναντιόμαστε σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο. Ενα κλασικό πολυπρόσωπο έργο. Τη Λίλλυ την εκτιμώ για την γενναιοδωρία, την δεκτικότητα και την εργατικότητά της.
 


Η πέμπτη ερώτηση ανήκει στην περιγραφή του ρόλου σας, την προσέγγισή του, τα συναισθήματά, τους στόχους σας.

Είναι νέα και γερασμένη, εύπιστη και ευφυής, φωτεινή και σκοτεινή την ίδια στιγμή. Λέει σε ένα σημείο «είμαι άσχημη». Δηλαδή ά-σχημη. Ψάχνει σε όλη τη διάρκεια του έργου το σχήμα της. Λειτουργεί ταυτόχρονα ως ρυθμιστής και παρατηρητής. Δομικά, έχει μια εντελώς διαφορετική πορεία από τους άλλους βασικούς ρόλους. Αν χωρίζαμε τα πρόσωπα του έργου σε σύμβολα του έρωτα και σε σύμβολα της αγάπης, τότε η Σόνια, αν και απόλυτα ερωτευμένη, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Όσον αφορά στους στόχους μου στην παράσταση κυρίως είναι να συνομιλήσω σκηνικά όσο πιο ελεύθερα μπορώ με τους αξιόλογους συναδέλφους μου στο πλαίσιο, που μας έχει ορίσει η Λίλλυ. Και μιά μικρή λεπτομέρεια (όχι τυχαία κατα τη γνώμη μου) το κανονικό της όνομα είναι Σοφία.


*Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση "Ο θείος Βάνιας" θα βρείτε εδώ.

Χρύσα Φωτοπούλου

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Έτσι είναι εάν έτσι νομίζετε!




Του Luigi Pirandello* *Παίζουν με τη σειρά που εμφανίζονται Νικήτας Τσακίρογλου, Εύα Κοταμανίδου, Τιτίκα Βλαχοπούλου, Στράτος Παχής, Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Χρυσούλα Διαβάτη, Μαρία Φωκά, Μάκης Ρευματάς, Μαρία Αλκαίου, Σπύρος Καλογήρου, Ντόρα Σιμοπούλου, Ορφέας Ζάχος, Γιώργος Καρέττας, Γιάννης Μαυρογένης, Θεόδωρος Μορίδης, Αφροδίτη Γρηγοριάδου* *Μετάφραση Μάριος Πλωρίτης* *Σκηνοθεσία Λάμπρος Κωστόπουλος* *Από την εκπομπή "Το θέατρο της Δευτέρας"* *Πρώτη προβολή 13/9/1976*

της Νότας Χρυσίνα

Έτσι ονόμασε το έργο του ο γνωστός νομπελίστας συγγραφέας Λουίτζι Πιραντέλλο θέλοντας να σατιρίσει την βεβαιότητα με την οποία περιβάλλουμε την γνώση μας για την πραγματικότητα. Ο άνθρωπος είναι όμως ένα πρόσωπο με κύριο χαρακτηριστικό του την ικανότητα αντίληψης του κόσμου αλλά φευ αυτή η αντίληψη είναι η πλέον υποκειμενική καθώς "είμαστε ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε".
Η αβεβαιότητα της υποκειμενικής αντίληψης υπήρξε ένα από τα βασικά θέματα του μοντερνισμού και των εκπροσώπων του ωστόσο δεν ήταν κάτι καινούργιο. Ο Πλάτωνας στην παραβολή του σπηλαίου έχει δείξει πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσεγγίσει την αλήθεια παρά μονάχα μέσα από το αντιφέγγισμάτης δηλαδή την σκιά της.
Η αλήθεια και η βεβαιότητα βρίσκονται μέσα στο τέλειο και το τέλειο είναι ομόρριζο του τέλους. Άρα, ο άνθρωπος φτάνει ή δεν φτάνει στην αλήθεια- βεβαιότητα στο τέλος. Το θέμα είναι να πορεύεται την ζωή του γνωρίζοντας πως δεν κατέχει την βεβαιότητα και αυτό να του δίνει κίνητρο για να βελτιώνεται ως υποκειμενικότητα και να αμφιβάλλει για την βεβαιότητα ή αβεβαιότητα των απόψεων ή κρίσεών του. Έτσι, θα γλιτώσει πολύ κόπο και πόνο ο ίδιος αλλά και η ανθρωπότητα.
Το μόνο όπλο κατά την δική μου κρίση για να ελέγχει ο άνθρωπος την "βεβαιότητά" του είναι το χιούμορ και η γνώση του "εν οίδα ότι ουδέν οίδα" δηλαδή να είναι ανοικτός στον έλεγχο της βεβαιότητάς του και να είναι έτοιμος να αμφισβητήσει τις αλήθειες του. Αυτό δεν είναι αδυναμία αλλά η μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι ο δρόμος του οδηγεί προς την αλήθεια καθώς η αλλαγή γνώμης είναι το εξυπνότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος όταν η γνώμη του τον οδηγεί σε εσφαλμένες λύσεις.
Τέλος, ακόμη εξυπνότερο είναι να μην στέκεται να αποδείξει σε ανέτοιμους νόες την αλήθεια παρά να αποδέχεται την κρίση τους για να μην χάνει χρόνο από την δική του πορεία. Ε λοιπόν "Έτσι είναι εάν έτσι νομίζετε".... τρέχω στο μέλλον. Τα λέμε κάποια στιγμή!

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Mon Faust - Paul Valéry (1871-1945)

Ημιτελές έργο που παίχτηκε το 1946 και γυρίστηκε ταινία το 1970



Ο Πωλ Βαλερύ γεννήθηκε στη Σετ το 1871. Πέθανε στο Παρίσι το 1945 και ενταφιάσθηκε στο Θαλασσινό Κοιμητήρι της Σετ, το οποίο του ενέπνευσε το ομώνυμο ποιήμα. Σε ηλικία 21 ετών, ύστερα από μια νύχτα πνευματικής κρίσης στη Gênnes, αποφάσισε να διαρρήξει τους δεσμούς του με την ποίηση και να αφοσιωθεί στη μελέτη των μαθηματικών και της φιλοσοφίας. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, σύχναζε στου Μαλλαρμέ και δημοσίευσε διαδοχικά τρία δοκίμια: Εισαγωγή στη Μέθοδο του Λεονάρδο Ντα ΒίντσιΗ Γερμανική Κατάκτηση  και Η βραδιά με τον κ. Εντμόν Τεστ. Το 1917 επιστρέφει στην ποίηση με το εκτενές ποίημα Η Νεαρή Μοίρα, που ο φιλόσοφος Αλαίν αποδέχεται απεριόριστα και το σχολιάζει. Παράλληλα ο Βαλερύ εξακολουθεί να ασχολείται συστηματικά με τη φιλοσοφία, το δοκίμιο και τη μελέτη. Το 1917 εκλέγεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και το 1932 Πρόεδρος της Επιτροπής Πνευματικής Συνεργασίας (που ανήκε στην Κοινωνία των Εθνών). Από το 1938 ως το θάνατό του δίδασκε στο Collège de France μαθήματα «Ποιητικής». Με το ποιητικό, θεατρικό, φιλοσοφικό και δοκιμιακό έργο του επηρέασε αποφασιστικά την εξέλιξη της ποίησης και κυρίως της Ποιητικής.
Κυριότερα ποιητικά έργα του: Λεύκωμα με παλιούς στίχουςΗ Νεαρή ΜοίραΘέλγητρα (Charmes, όπου εντάσσεται και το Θαλασσινό Κοιμητήρι)Διάφορα κομμάτια απ’ όλες τις εποχές.
Ο Βαλερύ έγραψε επίσης πλήθος λογοτεχνικές (Βιγιόν, Βερλαίν, Σταντάλ, Μπωντλαίρ, Νερβάλ, Μαλλαρμέ, Προυστ κ.α.) μελέτες, φιλοσοφικά και αισθητικά δοκίμια, με κορυφαίο επίτευγμα την Ποιητική και Αισθητική Θεωρία του, καθώς και θεατρικά έργα (Ο Δικός μου Φάουστ κ.α.).

Αλεξάντερ Σοκούροφ


Ο Αλεξάντερ Σοκούροφ παραλαμβάνει τον Χρυσό Λέοντα στο 68ο Φεστιβάλ Βενετίας για την ταινία του «Φάουστ»


To «Faust» αποτελεί την τελευταία ταινία με την οποία ολοκληρώνει την τετραλογία του πάνω στην απόλυτη εξουσία ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης Αλεξάντερ Σοκούροφ. Κι αν στο «Moloch» («Μολόχ», 1999) τα έβαλε με τον Χίτλερ, στο «Taurus» («Ταύρος», 2000) με τον Λένιν και στο «The Sun» («Ο Ηλιος», 2004) με τον Ιάπωνα αυτοκράτορα Χιροχίτο, ήρθε τώρα η σειρά του ματαιόδοξου Δόκτωρα Ιωάννη Φάουστ ή και του ίδιου του... Μεφιστοφελή;
Η ταινία πάντως αποτελεί ελεύθερη απόδοση του πρώτου (και πιο διάσημου) μέρους του έπους του Γκαίτε, ενώ το σενάριο υπογράφει ο Γιούρι Αραμπς. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στην Τσεχία πριν από 2 χρόνια με προϋπολογισμό που έφτασε τα 12 εκατομμύρια Ευρώ, μεγαλύτερο μέρος του οποίου καταναλώθηκε στην κατασκευή των σκηνικών: μίας φιξιόν πόλης του 19ου αιώνα, η οποία χτίστηκε λίγο πιο έξω από την Πράγα.
Οσοι έχουν δει ήδη την ταινία δεν μιλούν για μία απλή κινηματογραφική διασκευή του μυθικού αυτού ποιήματος, αλλά για μία ανατρεπτική ερμηνεία του από τον Σοκούροφ. Ο Φάουστ του είναι ένας οραματιστής επιστήμονας του 19ου αιώνα, ένας επαναστάτης, ένας άνθρωπος του πνεύματος. Παραμένει όμως «άνθρωπος» και για αυτό κουβαλά τις αδυναμίες της σάρκας: φιλοδοξία, απληστία, πόθο.
Σύμφωνα με την ερμηνεία του Σοκούροφ, ο Δρ. Φάουστ συντάσσεται με το διάβολο γιατί έχει κουραστεί να μάχεται την Εκκλησία, η οποία κλείνει συνεχώς το στόμα της επιστήμης και εμποδίζει το έργο των ερευνητών. Ο Φάουστ κλείνει τη συμφωνία του με τον Αρχοντα του Σκότους, με την ελπίδα ενός πραγματικού Διαφωτισμού!
Οσα διαβάζουμε στα διεθνή sites συνηγορούν στο ότι ο Σοκούροφ έχει πλάσει ένα φιλοσοφικό σύμπαν όπου κινηματογραφικές εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς προσθέτουν την αλληγορική τους διάσταση στο διάλογο ανάμεσα στα φυσικά, θνητά μας όρια και το αχαλίνωτο μας πνεύμα.

Μια σκοτεινή ανάγνωση του φαουστικού μύθου..
 της Μαριάννας Παπουτσοπούλου

Ο Φάουστ του Σοκούρωφ εγγράφει την απάνθρωπη αγωνία του στον αντίποδα του Ταρκοφσκικού κόσμου . Συνέχεια ή συγγένεια δεν υπάρχει καμμιά , ούτε αισθητική ούτε στα νοηματοδοτικά περιεχόμενα  , άλλαξε ο Ρωσσικός κινηματογράφος . Η μόνη πιθανή συγγένεια είναι ο Γερμανικός εξπρεσσιονισμός , ο δρ Καλλιγκάρι φερ’ειπείν .Ο κόσμος της διασκευής αυτής του έργου του Γκαίτε, γιατί τίποτε από το ευφυές  παίγνιο του μεγάλου ποιήματος του Γκαίτε δεν έχει απομείνει εδώ , είναι ο ζοφερός κόσμος του απόλυτου κακού . Αφύσικος , σκοτεινός , στερημένος κι από την στερνή ακτίνα αγάπης , μια ρωσσική κόλαση που μιλά γερμανικά και όπου οι ήρωες παρουσιάζονται σατανικότεροι του τοκογλύφου τερατώδους Μαυρικίου ( παραλλαγής του Μεφιστοφελή ) , που μπροστά τους μοιάζει απλή καρικατούρα άλλων καιρών , παρ’όλη τη θεατρική του - στη γραμμή του Ιερώνυμου Μπος -  ασχήμια , παρ’όλα τα γλοιώδη φιλιά του στον εσταυρωμένο ,  τις δωρεές του στην εκκλησία  και τα δάνεια στους ανθρώπους , παλιομοδίτης , ηθικολόγος ...
Οι ήρωες λοιπόν : Η Μαργαρίτα ως ανόητο και αναίσθητο νυμφίδιο, τυφλό από ηδυπάθεια. Η μητέρα της, μια  επιτομή του ψυχρότερου μικροαστικού διακανονισμού και της επίφασης του ηθικισμού . Ο Βάγκνερ, ο βοηθός θαυματοποιός, στα όρια της τρέλλας από ανταγωνιστικό φθόνο για τον Φάουστ - το αφεντικό του ( περσόνα του σκηνοθέτη ;) . Η συμβολική διακοσμητικά  πεποιημένη «σύζυγος» του Μαυρικίου τον ακολουθεί παντού ως η απολύτως κενή κεφαλή της ματαιοδοξίας – του φαίνεσθαι, θυμίζει απόμακρα τις αυτοκράτειρες του Αϊζενστάιν ως βασίλισσα του χιονιού . Ο πατέρας Φάουστ, το προηγούμενο καθεστώς – ένα συνεπές  κτήνος λογοκρατικής- εργαλειακής  απαθείας στα όρια του βασανιστή , χαρακτηρίζεται από το πλήθος «καλός άνθρωπος» ... Οι αμαξάδες και οι πλύστρες , οι φαντάροι στην ταβέρνα ,  ο λαός ,  σωστά ζωντόβολα ` τα σκοτώνουν , τα βιάζουν και δεν τα πληρώνουν. Ο ιερεύς, απλός εμπορικός εταίρος και συνένοχος του Μαυρικίου, τι άλλο.  Ο Φάουστ τέλος , ένας ευθυνόφοβος διανοούμενος ικανός για σειριακούς φόνους και πολλά άλλα, ιδεώδης συντροφιά του εαυτού του, επιτομή του έρημου κι ερημωμένου ανθρώπου, κάτι αναζητά αλλά που να τό’βρει σε τέτοια ταινία  .
Μόνο η πραγματικότητα της σύγχρονης Ρωσσίας φαίνεται πως μπορεί να γεννήσει τέτοιον Φάουστ !  Όλα σ’αυτό το έργο μιλούν για την κόλαση εδώ στον ωραίο μας πλανήτη , δεν είναι τα τσιμέντα των πόλεών μας φυσικά ούτε τα φώτα τους ούτε η ανθρωπιά των απλών ανθρώπων γύρω μας που μιλούν , μιλά μόνον ένα γκρίζο σκηνικό ευρωπαϊκής πόλεως , κατακομβών , ενεχυροδανειστηρίων, άψυχων σωμάτων , τυφλών ορμών και ενστίκτων , διαγραμμένης νιότης και πεισιθάνατου αυτοκτονικού έρωτα που χάνεται με σκηνοθετική μαεστρία που σου κόβει την ανάσα στα βάθη της λίμνης  . Προφανώς δεν υπάρχει ίχνος ρεαλισμού ή νηφαλιότητας , το μόνο που υπάρχει εδώ είν’ ένα  έργο απόλυτης απόγνωσης περί απολύτου απογνώσεως. Όταν ο χομούνκουλους του Βάγκνερ σκοτώνεται από αδεξιότητα μέσα στο μπουκάλι του , έχει στο ματωμένο πρόσωπό του την απορία του θεατή , το σημείο αυτοκριτικής του Σοκούρωφ ή και τη δική του απορία , τι κάνω τώρα και γιατί ;  Πράγματι εντυπωσιακό , ξέρουν οι Ρώσσοι από αυτοκριτική ...
Εάν συγκρίνει κανείς την ταινία αυτή με μια ταινία από τη δύση, την πιο σκοτεινή, φερ’ειπείν το Μια χρονιά ακόμη του  Μάικ Λη, τι βλέπει άραγε ; Μια  διαβάθμιση του ανθρώπινου πόνου από την  αναζήτηση της ανθρωπιάς που  εγγράφεται αγωνιωδώς επειδή λιγοστεύει ,  σε μιαν  αβάσταχτη αγωνία που οδηγεί με φονικό θυμό  στη διακοπή ενός ταξιδιού δίχως νόημα , εκείνου που πραγματοποιείται από τους δύο εταίρους , τον επιστήμονα και τον  τοκογλύφο  στα Αλπικά ύψη των λαμπρών τους επιτευγμάτων ...

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Οι Ιππής του Αριστοφάνη



Εικονογράφηση Γ. Ακοκαλίδη


Οι Ιππής είναι κωμωδία του Αριστοφάνη του 424 π.Χ. Το όνομά της βγήκε από το χορό του έργου. Η κωμωδία κατηγορεί τους φαύλους πολιτικούς που οδηγούσαν τη χώρα στην καταστροφή. Το μήνυμα του έργου είναι, φυσικά πάντα επίκαιρο, και δείχνει πως λίγα πράγματα άλλαξαν από τότε.  Η «λύση» που δίνει ο Αριστοφάνης είναι πως για να χτυπήσεις έναν φαύλο πολιτικό πρέπει να βρεις έναν… χειρότερο.

Υπόθεση:
Ο Δημοσθένης και ο Νικίας είναι δούλοι του Δήμου. Αυτός επηρεάζεται άσχημα από τον κατεργάρη Παφλαγόνα, που τον καλοπιάνει, τον ξεγελάει και τον συνηθίζει στην ευκολία. Τον γεμίζει ψευτιές και συκοφαντίες.

Ο Δημοσθένης και ο Νικίας θέλουν να απαλλαγούν από τον Παφλαγόνα. Κλέβουν το χρησμό που φυλάει με προσοχή. Ο χρησμός λέει ότι ο αχρείος θα χαθεί από έναν πωλητή σαλαμιών.

Ο Δημοσθένης και ο Νικίας πείθουν τον Αγοράκριτο, τον αλλαντοπώλη, ότι αυτός είναι ο άξιος διεκδικητής της εξουσίας. 

Ο Αγοράκριτος στην αρχή τρομοκρατείται από τον Παφλαγόνα, αλλά του συμπαραστέκονται οι Ιππείς. Αρχίζει ο καβγάς μεταξύ τους. Οι Ιππείς κατηγορούν τον Παφλαγόνα για ψεύτη, δόλιο, απατεώνα και κλέφτη. Οι συκοφαντίες δίνουν και παίρνουν. Ο Παφλαγόνας υπερηφανεύεται για την αδιαντροπιά του.

Οι δύο άντρες πάνε στη Βουλή για να αλληλοκαταδωδούν και να κερδίσουν την εύνοια του λαού. Ο Αγοράκριτος επικρατεί, γιατί έταξε περισσότερα στο λαό.

Ο Παφλαγόνας δεν αντέχει την ήττα του. Και οι δύο πάνε στο Δήμο και του λένε πόσο τον αγαπούν. Και οι δυο ισχυρίζονται πως ενδιαφέρονται περισσότερο γι αυτόν. Φέρνουν χρησμούς, και καλάθια με διάφορα τρόφιμα. Ο Αγοράκριτος επικρατεί και εδώ. Συνεχίζουν μέχρι που ο Παφλαγόνας παραδέχεται πως έχασε.

Με τον Αγοράκριτο, η Αθήνα αποκτά την παλιά της δόξα. Ο Αγοράκριτος χαρίζει στο Δήμο την τριαντάχρονη συνθήκη που είχε φυλακισμένη ο Παφλαγόνας...

Οι κωμωδίες του Αριστοφάνη σε κόμικ, εδώ

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Ο φωτογράφος Στέλιος Μπακλαβάς




Ο Στέλιος Μπακλαβάς γεννήθηκε το 1963 στην Αθήνα. Σπούδασε φωτογραφία στην Σχολή Σταυράκου και είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος και του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης και Προστασίας Πνευματικών Δικαιωμάτων Φωτογράφων. Έχει πραγματοποιήσει 11 Ατομικές Εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε 33 ομαδικές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Παρίσι, Ισπανία, Βρυξέλες, Ιρλανδία, Άμστερνταμ, Ιταλία κ.α. Έχει βραβευτεί 2 φορές από το Γαλλικό Μουσείο Φωτογραφίας, από το Institut Municipal d' Ace Cultural (Cataluna -Spain)  και από την Πινακοθήκη Αγ. Νικολάου (Κρήτη).















Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ του Pessoa



Τετάρτη σήμερα και ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ του Pessoa, ο δικός μας ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ συνεχίζει καταιγιστικά την πορεία του! Στο Θέατρο ΑΛΜΑ!! Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9:30, σας περιμένει για να σας μιλήσει, να σας τραγουδήσει ζωντανά, να σας χορέψει - όχι στο ταψί - και να σας κεράσει ένα ποτήρι κρασί!!!

Είναι δυνατό να είναι κάποιος πλούσιος και δαιμόνιος τραπεζίτης και συγχρόνως ένας ολοκληρωμένος αναρχικός που πολεμά για την ελευθερία της κοινωνίας; Σύμφωνα με τον Πεσσόα, ναι.

Όταν ο Πορτογάλος ποιητής Φερνάντο Πεσσόα έγραφε τον ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόσο επίκαιρος και ριζοσπαστικός θα παρέμενε σχεδόν έναν αιώνα μετά. Ένα κείμενο με φιλοσοφική σκέψη, κριτικό απέναντι στα γεγονότα της σύγχρονης εποχής του συγγραφέα, φαντάζει σαν να γράφτηκε πρόσφατα .
Ο Πεσσόα με γλώσσα ορθολογιστική τοποθετεί και καταρρίπτει ιδεολογίες και θέσεις που τότε όπως και τώρα ακόμα δυστυχώς δημιουργούν αντιπαραθέσεις και κοινωνικές ταραχές. Η αποψή του συντριπτικά ακραία και ανατρεπτική τοποθετεί έναν Τραπεζίτη καπιταλιστή να υποστηρίζει ότι είναι Αναρχικός και ότι ασπάζεται απόλυτα την θεωρία της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ. "Ένα μεγάλο τμήμα των διαλόγων του τραπεζίτη-συνομιλητή αφιερώνεται στους πολλούς και εναλλακτικούς ορισμούς των εννοιών αναρχία, τυραννία και ελευθερία. Ο αναγνώστης διαλέγει και παίρνει ανάμεσα σε ορισμούς που συχνά αλληλοαναιρούνται. Από την στιγμή που ο "τραπεζίτης" πείθεται ότι η αναρχία είναι ένα όνειρο που υλοποιείται άμεσα μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αποφασίζει να ριχτεί στη μάχη του κέρδους. Όπως υποστηρίζει, η ελευθερία είναι το κυριότερο αγαθό ενός αναρχικού.
Το διήγημα με τον προκλητικό για την κοινή λογική τίτλο «Ο αναρχικός τραπεζίτης» δημοσιεύεται για πρώτη φορά το 1922. Έργο με παραβολικά στοιχεία, χαρακτηρίζεται διαλεκτική σάτιρα και διαθέτει την επικαιρότητα που χαρακτηρίζει ολόκληρο το έργο του Pessoa. 
Στους αντίποδες του «Βιβλίου της ανησυχίας», «Ο αναρχικός τραπεζίτης» πραγματεύεται την πρακτική πλευρά της ζωής: την κοινωνία και τα «επινοήματά της» - όπως αποκαλεί τους "θεσμούς" - το χρήμα, την άσκηση της εξουσίας και τους νόμους της.
Ο Πεσσόα δίνει αυτή τη φορά το λόγο στο πολιτικό ετερώνυμο του ποιητή.

Η θεατροποιημένη μορφή του έτσι όπως προέκυψε από την επίμονη δουλειά της Γιώτας Κουνδουράκη έχει αφαιρέσει εντελώς το διδακτικό ύφος του αρχικού πεζού κειμένου χωρίς να προδώσει καθόλου τον λόγο του Πεσσόα. Αυτό που προέκυψε είναι ένα πλήρες θεατρικό έργο με καυστική γλώσσα. Το νεανικό ροκ συγκρότημα MIDNIGHT NOTES ντύνει μουσικά την παράσταση με live παρουσια και τραγούδια της παράστασης ερμηνεύονται ζωντανά από τους ηθοποιούς και τη μπάντα. 

Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ του F. Pessoa παρουσιάζεται από τις 15/1/2014, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9:30, στο bar theater του Θεάτρου ΑΛΜΑ.
Απόδοση - Διασκευή: Γιώτα Κουνδουράκη
Σκηνοθεσία: Γιώτα Κουνδουράκη
Σκηνογραφία: Δήμος Φλέσσας
Ενδυματολόγος: Ειρήνη Παγώνη
Σύνθεση Μουσικής: Αντώνης Κουνδουράκης
Στίχοι: Φώντας Ανδρεόπουλος
Χορογραφία: Γιάννα Κοντούνη
Φωτισμοί: Βαγγέλης Βαφείδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χάρης Λεοντσίνη
Σύμβουλος: Άννα Ματθαίου
Φωτογραφία: Κώστας Λυκαβηττός
Δ/νση παραγωγής: Βαγγέλης Βαφείδης

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί

Αναρχικός Τραπεζίτης: Γεωργία Ζώη
Παρουσιάστρια: Ελίζα Τζίτζη
Παρουσιαστής: Ιορδάνης Κασάπογλου
Συμμετέχει το συγκρότημα Midnight Notes

Θωρηκτό Ποτέμκιν

Το πολεμικό πλοίο Πρίγκιπας Ποτιόμκιν της Ταυρίδας (ρωσικά: Князь Потёмкин-Таврический), γνωστό παγκοσμίως ως Θωρηκτό Ποτέμκιν, ήταν θωρηκτό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, υπαγόμενο στο στόλο της Μαύρης Θάλασσας.
Το Ποτέμκιν έγινε γνωστό τον Ιούνιο του 1905, όταν το κατώτερο πλήρωμα στασίασε εναντίον των αξιωματικών, ύψωσε κόκκινη σημαία και αγκυροβόλησε στα ανοιχτά της Οδησσού, καλώντας τους ναυτικούς των υπόλοιπων πλοίων και τους πολίτες σε γενικευμένο ξεσηκωμό εναντίον του τσάρου. Αν και τελικά η εξέγερση έληξε άδοξα με τη φυγή των στασιαστών στη Ρουμανία, ο απόηχός της υπήρξε μεγάλος τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, σε βαθμό που θεωρείται προάγγελος της Επανάστασης του 1917.
η μουσική από την 11η συμφωνία του Σοστακόβιτς, που στηρίζεται στο παγκόσμια γνωστό επαναστατικό Ρωσικό τραγούδι "Επέσατε θύματα αδέλφια Εσείς σε άνιση μάχη 

Η ταινία


Η περίφημη σκηνή με το καροτσάκι στις Σκάλες της Οδησσού, από το Θωρηκτό Ποτέμκιν(1925) του Σεργκέι Αϊζενστάιν.
Το 1925, ο σκηνοθέτης Σεργκέι Αϊζενστάιν γύρισε την κινηματογραφική ταινία Θωρηκτό Ποτέμκιν, η οποία εξιστορεί το χρονικό των τεσσάρων πρώτων ημερών της ανταρσίας. Χωρίζεται στα εξής πέντε κεφάλαια:
  • Άντρες και Έντομα, όπου οι ναύτες αρνούνται να φάνε το κρέας.
  • Δράμα στο Κατάστρωμα, με την εξέγερση των ναυτών και τη δολοφονία του Βακουλεντσούκ από το βίαιο αξιωματικό.
  • Ένας Νεκρός Ζητά Δικαιοσύνη, με τους εργάτες της Οδησσού να θρηνούν το Βακουλεντσούκ.
  • Οι Σκάλες της Οδησσού, όπου οι στρατιώτες του τσάρου κατασφάζουν το λαό.
  • Συνάντηση με τους Διώκτες, κατά την οποία τα πληρώματα των πλοίων που καταδιώκουν το Ποτέμκιν, επευφημούν τους εξεγερμένους συναδέλφους τους.
Στο Ποτέμκιν ο Αϊζενστάιν εφάρμοσε επαναστατικές τεχνικές στην αφήγηση, όπως η ρεαλιστική (για τα δεδομένα της εποχής) περιγραφή των συγκρούσεων και η απεικόνιση των χαρακτήρων με τέτοιο τρόπο, ώστε ο θεατής να ταυτίζεται με τους εξεγερμένους. Το πλέον καινοτόμο όμως στοιχείο, το οποίο χωρίς υπερβολή διαμόρφωσε το σύγχρονο κινηματογράφο, ήταν το νευρώδες μοντάζ - μέχρι τότε, οι ταινίες έμοιαζαν περισσότερο με κινηματογραφημένα θεατρικά έργα.
Κατά την αρχική προβολή της ταινίας στις σοβιετικές αίθουσες, το κοινό σοκαρίστηκε και η επιτυχία ήταν μάλλον μικρή. Όταν όμως προβλήθηκε σε διεθνή φεστιβάλ και παρά τον καθαρά προπαγανδιστικό χαρακτήρα της, ο Αϊζενστάιν γνώρισε την αποθέωση. Ακόμα κι ο ναζί Γιόζεφ Γκαίμπελς παρατήρησε πως αυτό το υπέροχο φιλμ δεν έχει όμοιό του (...) εάν κάποιος δεν έχει στέρεα πολιτική στάση, θα μπορούσε να γίνει μπολσεβίκος παρακολουθώντας το.
Σήμερα, το Θωρηκτό Ποτέμκιν θεωρείται ένα από τα διαχρονικά αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Σκηνές από την ταινία έχουν αναπαραχθεί εν είδει φόρου τιμής σε πλήθος μεταγενέστερων ταινιών, όπως στους Αδιάφθορους (Μπράιαν ντε Πάλμα), τοΜπραζίλ (Τέρι Γκίλιαμ), τον Πόλεμο των Άστρων 3 (Τζορτζ Λούκας) κ.ά.
Όπως λέει και ο Μαρκ Φερρό, «...στην περίπτωση του Θωρηκτού Ποτέμκιν ο θρύλος κατόρθωσε να προσλάβει τα χαρακτηριστικά της ιστορίας». Ο ίδιος ο σκηνοθέτης της παραδέχεται πως το περιστατικό αυτό τηε εξέγερσης είχε περιπέσει σε λήθη [...] αμυδρά το θυμούνταν και συζητούσαν γι΄αυτή ακόμα λιγότερο Έτσι, η σφαγή δεν διαδραματίστηκε ποτέ στις σκάλες Ρισελιέ, ενώ αποσιωπάται το άδοξο τέλος του αήττητου πλοίου.[1]

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Οι πρεμιέρες της Εβδομάδας



«Nebraska»

"Η Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά"

Η κλέφτρα των βιβλίων

Τζακ Ράιαν: πρώτη αποστολή

Η εκδίκηση του Ender

(από την "Καθημερινή")

Δείτε τις εδώ

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Αndrey Tarkovsky

"Mια εικόνα δεν εκφράζει απλώς μια ιδέα του δημιουργού της. Είναι η αντανάκλαση ενός ολόκληρου κόσμου σε μια σταγόνα νερού. Σε μία μόνο σταγόνα…"



Tα πάραπάνω λόγια ειπώθηκαν κάποια στιγμή από τα χείλη του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη Αndrey Tarkovsky...

Ένας άλλος μεγάλος σκηνοθέτης, ο Ingmar Bergman, αναφερόμενος στην αξία του έργου του Ταρκόφσκυ, σπεύδει να επιβεβαιώσει:

"Βρέθηκα να στέκομαι μπροστά σε μια πόρτα κρατώντας το κλειδί που ποτέ κανένας δεν μου είχε δώσει. Για μένα, ο Ταρκόφσκι είναι ο μεγαλύτερος, είναι αυτός που εφηύρε μια νέα γλώσσα, πιστή στη φύση του κινηματογράφου, καθώς συλλαμβάνει τη ζωή ως αντανάκλαση, τη ζωή ως όνειρο."

Δείτε εδώ:  http://people.ucalgary.ca/~tstronds/nostalghia.com/index.html